Poëzie

1869 - 1952

poëzie (nr. 5.269):

OVER RUSTIGENDE VASTHEID DIE IK VOND

De mensen zijn in twijfel gevangen
't gezicht van een god heeft de tijd gebleekt,
nu kom ik ze vertroosten met gezangen
van wat nooit wisselt en in niets ontbreekt.
Ik kan bemoediging zijn voor de bangen,
de klare stem die altijd rustig spreekt,
omdat mijn hart dat geen angstvallig hangen
aan wolken kent, ziet wat door wolken breekt.

Ik werd geboren met een aard die sterk
van zelf gaat naar de kern van alle zaken
maar veel stond tussen mij in en mijn werk.
Groeiende, heb ik dat opzij gezet:
het werd al lichter, alle duisters braken
en ik zag liefde als de levenswet.

------------------------------------------------------------------------
uit: Sonnetten en Verzen in Terzinen geschreven (1896)