DE BLAREN VALLEN
De blaren vallen, blad na blad,
Die allen sterven moeten,
Zij dwarlen langs het herfstig pad
In huiverende stoeten.
Zij zwieren rond, omhoog, omlaag,
Zij rusten en zij vluchten,
Wild voortgedreven door een vlaag
De laan is vol geruchten.
De blaren goud, de blaren geel,
De herfstwind doet ze vallen,
Zij zinken na wat wild gespeel,
Zij zinken, zinken, allen.
Inzender: Redactie (H), 10 november 2023
Geplaatst in de categorie: jaargetijden
Wat leuk!
Gelukkig kwam ik nu, nu de blaren weer vallen, op het idee te googelen!
Ik ben er blij mee!
Dit is een van de weinige gedichten dat nog in mijn geheugen gegrift staat. Wat is poëzie toch mooi, je ziet de blaren zo dwarrelen...
Als ik nu aan het fietsen ben en de bladeren vallen komt dit gedicht weer steeds bij me naar boven.
Het laatste couplet was ik vergeten, fijn dat ik het nu weer gevonden heb.
Leuk om het nog eens terug te vinden.
Het was het eerste en laatste gedicht dat ik uit mijn hoofd moest leren.