Netgedichten

netgedicht (nr. 8.873):

Stille getuige

met voorbedachte rade
heeft de dood
het schaduwnaakt
van uitgebraakt bloed
op de grond geworpen

longen spuwen gal
en gif op haar lijf
haar minnaar breekt
haar tong, ze is
de schaamte voorbij

hij snijdt het spreken
uit haar mond
martelt de woorden
in haar schoot waar ze
zwijgt in de kelder
ontkleed en beroofd

ik schreeuw barsten
in muren en in het
kruis rond haar hals
schuif voorzichtig
de schaduw naar het
vocht in haar ogen

ik trap op het teken
door het leven belogen
en was langzaam
heel langzaam
de zijden draad
uit haar lijf

ik neem
de schaamte op mij
en denk

god, die dag
waar was jij