verborgen wereld
natuurlijk waren er kinderen
zoals ik
ze namen mijn gebaren over
verdwenen in het daglicht
en in alles
wat mijn ziel verlangde
ik fluisterde ze mijn sterven toe
in het midden van de nacht
langzaam kwamen ze dan
uit de hoeken van de kamer
weer tevoorschijn
ze woonden in mijn geheim
in mijn handen
die zich vergeefs vouwden
en al voelde ik regen
het luisteren naar hun groot verdriet
gaf de ochtend de kans om open te breken
waardoor de kinderen weer poppen werden
en ik mijn kamer verliet
te moe om nog te spelen
met mijn dromen en de roze strikjes in mijn haren
Geplaatst in de categorie: psychologie
Schitterende poëzie Kerima.
prachtig