Netgedichten

netgedicht (nr. 58.099):

Tezeer verleden

Je zegt me
dat ik teveel in het verleden leef,
je overdrijft het zelfs
en je zegt dat ik enkel nog in het verleden leef.

Ik geef je geen ongelijk
en met schaamte op mijn bolle bierwangen
constateer ik inderdaad hetzelfde.

Het heeft me allemaal zoveel pijn gedaan,
dat ik er niets meer aan durf toe te voegen.

Ik ken de gevolgen, ik ben bang voor de gevolgen,
dus snurk ik als een beer mijn winterslaap.

De electrische zagen komen steeds dichterbij
en binnenkort zullen ze zien dat ik, oude,
doodgebloede boom, ook rijp voor hen ben.

Ik verzet mij niet meer, ik teer op het verleden.

Ik kan nog heel veel uitvalshoeken proberen,
maar zelfs mijn wortels groeien al uit de grond.

Als dode antennes grabbelen ze naar het luchtledige.
Zielige tentakels van een ontzielde spin.
Geen familie van de wolfsspin.
Eerder van een iel schrijvertje.

Maar ik schrijf toch!, verzet ik mij toch nog.
Over wat allang voorbij is!, knal je eruit.
Een wereldreis? Of een dagje Urk, stokvis,
maar kom in godsnaam tot leven!..