inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 54.554):

Mijn-Museum, Beringen

ik zwem baantjes
bij dertig verdrinkt het tellen
door het gesplash van krokusmeisjes
die als zeemeerminnen hun gezang loslaten
op nog borsthaarloze vleermuisjongens

ik glimlach om deze zoete tijd
en keer terug naar mezelf

watervrij drijven mijn gedachten
naar boven, een luchtbel aarzelt niet
en hapt in zijn eigen vrijheid

ik open mijn handen van binnen
naar buiten waar gedempte schachtbokken fluisteren
over de tijd die niet stil staat

een koeltoren vult het raam
als een hemel zonder regen, een donker lichaam
nabij de mijnkathedraal

ik heb nog even
om te duiken in mijn jeugd, de bewegwijzerde
wandelweg te volgen op de bezaaide terril

het panorama van mijn jeugdjaren

... De mijnterreinen krijgen langzaamaan een andere bestemming met bescherming van bepaalde gebouwen, schachtbokken enz.. Een 'zwemparadijs' is al uit de steenkool verrezen. ...

Schrijver: kerima ellouise, 20 februari 2015


Geplaatst in de categorie: woonoord

4.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 237

Er zijn 12 reacties op deze inzending:

Naam:
micheline
Datum:
5 maart 2015
Er komen inderdaad veel herinneringen naar boven mijn moeder woonde als kind ook in een mijncite als kind
Mooi geschreven

Ben je hier blijven volgen maar kon niet meer reageren volgens mij gaat het nu wel lukken hoop ik toch
Naam:
Huibert van der Meer
Datum:
26 februari 2015
Imposant. Mooi! Nog borsthaarloze vleermuisjongens. Goed!
Naam:
Hilly Nicolay
Datum:
24 februari 2015
Wat een mooi gedicht met herinneringen.
Dertig baantjes zwemmen met een glimlach :-)
Naam:
Ton Ruis
Datum:
24 februari 2015
Email:
tonruis97gmail.com
Erg goed geschreven. Chapeau!
Naam:
kornelis
Datum:
22 februari 2015
zoveel schoonheid in je herinneringen...
Naam:
Inte feelders
Datum:
22 februari 2015
Je woorden blijven drijven ... voelbaar mooi verwoord Kerima!
Naam:
Guy Aarts
Datum:
22 februari 2015
Werkloze schachtbokken en koeltorens, verlaten terrils: een desolaat beeld in Limburgse mijnstadjes. Toch mooi verweven in jouw jeugdherinneringen én prachtig verwoord in dit gedicht. Dertig baantjes? Niet slecht hoor, Kerima! ;)
Naam:
ww
Datum:
20 februari 2015
uw woorden, mijn-woorden. jeugd en herinnering komt boven water.
Naam:
Kees Keizer
Datum:
20 februari 2015
Laat je licht en loom meedrijven op het zwarte uit de aarde.
Kompels met verweerde knuisten zullen met satijnen woorden jouw huid drogen.
Je brengt alles wat nog niet gedolven naar boven, Kerima.
Om het in warmte om te zetten.
Puik!
Naam:
Leonardo
Datum:
20 februari 2015
Ja, alles verandert, maar niet altijd ten goede. De welvarende industriegebieden van vroeger zijn helaas 'soms' zelfs verworden tot gebieden met relatief, grote armoede, ondanks het monumentale karakter van gebouwen en objecten...
Mooi dit veranderende gebeuren in het Limburgse in een gedicht gezet
Naam:
hans_
Datum:
20 februari 2015
Je hield je leven voor ogen
als een caleidoscoop draaide dat rond en rond
daarbij beschreef je als herhaling de vormen die voorbij trokken.
Mooi Kerima.
Naam:
Adeleyd
Datum:
20 februari 2015
Email:
rosa.olaertsskynet.be
Heel herkenbaar voor wie uit deze streek komt, Kerima!Je kan het zo 'voelen'

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)