en altijd keren ze weer
het huis deelt zich mee
aan zijn bewoners
als van mens tot mens
zo is die ene stoel
nog steeds bezeten
en het gapende gat
van de brandende sigaret
drukt jouw koppige hoofd
voorgoed in de kostbare bank
het zijn maar dingen- zei je
tijd om te gaan zitten
in de salon- zei je
kom maar bij me
leg je hoofd maar
op mijn schoot
goed zo- lief zijn nu
ik ben je hondje niet
jij bent altijd alles - zei je
en je streelde mijn haar
en ik smolt
als de bekleding van de bank
onder jouw peuk
en het bed is groot
en eenzijdig leeg
sinds jij je sporen
met je meenam
toont mijn huis vele gezichten
maar jij bent de meeste
de mooiste- de grootste
de liefste de zwaarste
de allerdiepste
gedachten
smeulen gaten in de tafel
de stoel- de bank
het grote lege bed
en dan vertikaal
via het dak roken ze naar buiten
verdwijnen naar de hemel
maar altijd keren ze weer
Zie ook: http://www.maryama.nl
Schrijver: Marije Hendrikx, 30 januari 2015
Geplaatst in de categorie: emoties