je bent er niet meer

In een kooi ben ik opgesloten
een roerloos brandende kooi
in een verlaten veld.

Je bent er niet meer
een vogel vloog de hemel tegemoet...

Ik weet het wel
God ziet mij staan in de zon
Hij ziet mijn schaduw op de stenen
Hij raakt mij aan
maar voelen doe ik het niet.
Ademloos staat mijn schaduw daar
stil als in een luchtledige.

Wat ben ik zonder jou
niet meer dan een harde kiezel
een oneffenheid zonder kleur
met duizend kerven.

Dit is alles wat overblijft van mijn gezicht
een oogopslag als een handvol gruis
een hoop scherven voel ik mij
zo zonder jou.

Je bent niet meer om mij heen
ongrijpbaar als in een lege wereld
alles is leeg om mij heen.

In de tuin een verlaten ligstoel
een gebarsten bloempot in een hoek
een vergeten parasol, verregend
alleen mijn schaduw
eenzaam op het natte gras.

Moe ben ik
een gebroken standbeeld...

Over mijn gezicht
langzame tranen
van eenzaamheid.

Schrijver: chris rockan, 4 februari 2014

chris-de-bruintele2.nl

Biografie van deze schrijver

overlijden eenzaamheid verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 229