Netgedichten

netgedicht (nr. 47.301):

Landschapvriend

Het silhouet van blauwe bergen
tekent de verheffing van jouw eenvoud
in diepte van jouw groene ogen
verstillen vijvers in herinneringen
dwalen boeken naar mening en betekenis

aan jouw hoofd zit een vergankelijk lijf
jouw handen dragen schroevendraaiers
licht gaat vrolijk aan en somber uit
schemering begint weemoedig
wanneer beekjes dalen naar rivieren
door achteloos gesmolten sneeuw

het bos heeft honderd bruine lijven
in avondmist bij het zoetwatermeer
en neemt de mensheid op met bomen
door houterig schrijven blijven dromen
waken over waarheid en jouw liefde

landschapvriend, is ook in lente
vol van vrouwen en van nachten.