honderd jaar
fijn als tule en de
broze breekbaarheid van
vleugeltjes des hommels
op zondagmiddag in de
tuin
in alle rust eet ze een
taartje in de zon
...zonder weten...
jarig zijn zit niet meer
in haar brein
dat allang is ingehaald
door het verleden
honderd als een niet bekend
getal
in de tuin en in het nu is
het genieten groot geluk
met al die vage en toch
lieve mensen om haar heen
als de nectar uit de
rode klaver is vergaard
vindt ook de hommel in
de schaduw van een boom
haar rust
... Ter nagedachtenis aan mijn dierbare vriendin Doro. Eigenlijk werd ze 98 jaar, maar ik heb 2 jaartjes gesmokkeld ten faveure van de leesbaarheid van dit gedicht.
Dat had ook zij wel wat gevonden. ...
Geplaatst in de categorie: verjaardag