duizend tinten herfst
een vlaag gebroken wind verschraalt
contouren van een boom, zo naakt
nu stramme kou zijn takken kraakt
en bloemen uit hun zomer haalt
de wereld huilt
wat vogels op een kaal terras
verborgen achter vuil en steen
hun veren door de vorst uiteen
slechts dievend tussen blad en plas
een kruimel dood
in hoogtes glanst turquoise lucht
een zachte ganzenbuik verkleurd
zijn hoge wereld als een zucht
waar nog het oude leven geurt
zijn adem danst
langs velden prevelt morgenster
van verre tuurt zijn helder licht
een schittering bespringt het oog
dat door de scherpte bijna zwicht
als zon verruilt
een nevelprins glanst langer door
zijn sluiers vangen kostbaar nat
dat eerder nog aan kracht verloor
wat parelend een glansrijk had
een vlinder schuilt
... Even een uitstapje naar een andere stijl ...
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...gedicht.php?fotogedicht=tinten
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 21 november 2012
Geplaatst in de categorie: jaargetijden
Duizend maal hulde voor je duizend tinten herfst.
(ik lees je graag)
heel mooi!
voor mij zou de laatste strofe weg mogen,
terwijl die wel prachtig is, de voorlaatste strofe vind ik een mooi einde wat het gedicht beter doet overdragen, aanzet tot een verder eigen invulling door de lezer.