daar waar verleden lijnen trekt
na lang en zwaar zo uitgeblust
in schemerige schijn geslapen
word ik door wimpers heen gekust
om uit mijn schuilplaats te ontwaken
mijn prins de witte vogel vliegt
onwennig sla ook ik mijn vleugels uit
ik ben niet bang - hoor ik - wetend dat je liegt
en ik klap-lieg met je mee ertussenuit
de uil is weggevlogen
verlamd blijf ik in ons gevangen
laat mij maar sterven - denk ik - zo bewogen
als het is - kan ik niet meer verlangen
en weer raakt mijn bewustzijn zoek in verre luchten
uit diepste bron herrijst Athena uit de dood
als duif verjaagt zij de geruchten
en legt zij veer voor veer onze essentie bloot
op vleugels van vertrouwen voel ik mij bevrijd
van hindernissen - naar stapelwolken laat ik mij vervoeren
waar ik in ander landschap in een nieuwe tijd
jou weer ontmoet in duizend en een paarlemoeren
daar waar het verleden lijnen trekt
naar vederlichte momentele sferen
waar wij in woorden ons verstaan en hebben herontdekt
dat liefde slechts van levenszin kan leren
Zie ook: http:www.maryama.nl
Schrijver: Marije Hendrikx, 26 juli 2011
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: liefde
nieuw begin
2.130
Geef je reactie op deze inzending:
dat zet de toon van dit gedicht waarin leven zich spiegelt..heel mooi