Netgedichten

netgedicht (nr. 35.569):

Gerstenat

De duivel zegt, dat ik
een fust moet zijn met
houten duigen, met een
ruggengraat geringd met
ijzer, tot rand gevuld met
gerstenat, verlichting
vanuit het tapgat, waaruit
ik alleen mag tappen, alleen
daarop rust het voordeel
van de twijfel, de overgave
telt in onverzadigbare teugen
van gelagerd bokkig bier, de
grappen te weerleggen,met
de lippen van een halfvol
vat te nippen, in een stroom
van onvertogen woorden
die in de ontstane holle
ruimte resoneren, waar ik
een bloemrijk betoog in
onderhield, mij de toegang
te ontzeggen naar een ander
aangeslagen vat, maar die
klonk uiteindelijk nog leger,
wat me lang zal heugen, misschien
daardoor een beetje wijzer?