Compost van tijd.

Eiken roesten met bleke
kroon, geteisterd in storm -
doorweekte regennachten,
reikhalzend over zwart satijnen
grachten, waarin zomers licht
onverbiddelijk voor het najaar
zwicht, wacht - rood en geel -
geslagen bladgoed op de laatste
dolkstoot van de wind, onwetend
hoe die op te vangen om naderend
onheil te verzachten, de maan in
stervenshoon de laatste stralen
van de zomer treitert, verstoten
op het altaar van een dun vergulde
troon, toont stervensweeën met
betraand gezicht, valt uiteen in
de onheimelijk geur van gekozen
scherven, eenzaam verwerkt tot
compost van een tijdloze willekeur.

"De natuur haat al het gekunstelde
en wat door geen kunst geleden heeft,
tiert verreweg het weligst."

Uit: Lof der zotheid ( Erasmus )

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 18 september 2010

pebmartenskpnmail.nl

Tijdloze willekeur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 10 stemmen 419