Netgedichten

netgedicht (nr. 34.080):

De taal vergaan

De taal vergaan, de stem gedoemd tot zwijgen,
zo ver van hier gereisd, om niet meer weer te keren,
geen afscheid ook, geen zonlicht vol erbarmen.

Waar moeten zij die blijven zich nu warmen,
waar troost gaan vinden, woorden die iets zeggen?
Geen duisternis dekt warm hen toe die treuren.

Zwart Afrika met bonte kleuren, zware geuren,
het werd je dood, waar jij het leven zocht en stilte.
Wij kennen niet, we hopen enkel en vermoeden.

De Levende wil nu je toevlucht zijn, je hoeden,
je brengen waar ’t bestaan heel helder is
en wat we hier slechts kennen in gelijkenis.

Bij de dood van Thérèse Heijne