Driekoningen met sneeuw en de dood omkleed

Op weg naar de graven ben ik enkel blij
Een ceder staat links naast de datum in mei
Ik ben niet verbolgen zie 'n heg en looppad tussen beide in
Voorbijgaand aan de strooiakker witte lakens aan het begin.

Zomers trekken wijngaardslakken slijmerige sporen
Kan mijn hart dat nog niet opgeeft mezelf en hen overhoren
Weinig te zeggen hebben als ik hun stenen van mos ontdoe
Gearmd met herinneringen dek ik ze dan met bloemen toe.

Vandaag houd ik me ook stil wie weet wat ik wil
Natuurlijk zijn zoals een kind leert praten
Houd ik de musjes en koolmeesjes in de gaten
Op vele open plekken verbeeld ik me sterren.

Denk gebeurde in hun leven ooit een wonder
Hadden ze weinig te zeggen zelfs in hiaten
Liepen deze lieden ooit verliefd gearmd door straten
Ik verwonder me over tijd krans nieuwe bloemenvlijt.

Zie plots een hondenkop gerekt ogen rond draaien
Een man zijn trouwe herder rustig toesprekend aaien
Dan hem met een ruk omhoog heel schichtig iets omstoten
Wild opzij springen en weer neer komen op alle vier poten.

En langs het beekwater gevuld met ooit iets van stroom
Begint het rijkste dat ik ken van deze winterse droom
Speurend naar schaatsen voelt nostalgie thuisgebracht
En weer weet ik geen naam voor ook deze wonderlijke pracht.

Weggaand van de graven ben ik niet verbolgen enkel blij
Ging ook vandaag niet achterloos aan leven voorbij
Waar dagelijks mijn oog nog voor smeulend niet beeft
Voelen mijn handen eenstemmig ook hun leven was feest.

Mijn hart uit wellicht koel en mijn gezicht voelt wellicht koud
Nimmer heeft een bezoek aan hun gebeitelde naam me berouwd
Er zijn nu amper bladeren die krachteloos doleren en bloeien
Maar sneeuw die me maagdelijk weer hernieuwd op doet bloeien.

Het is een zwaluwloze hemel zonder hunker, in de verte rijdt ‘n trein
Een kind sprokkelt sneeuw aan de overkant op braakliggend terrein
De wind geeuwt door kieren de jeugd zie ik op sleeën zich plezieren
Met hier en daar halfverkleumde handen ogen omhoog voelt dit getij fijn.