Netgedichten

netgedicht (nr. 25.658):

vermeende inspiratieloosheid

twee punten
in een gering raken
weidsheid groeit
in een zee van oeverloosheid

het vervult zich
in een rij atomen
afgesneden
van de baan terug
elk op weg
naar een vruchtbaar land

geen leegte geen lijden
van een handvol
gegijzelde cellen in het zog
van een doelloos zwalpen

het was slechts een spiegel
voor ons verborgen
voorbij de einder
waar wij als mens
nooit naakt moeten gaan

er was ooit het schild
van schuilgaande bedoelingen

het verborgen blanco
was het verheffen
van hiaten
in het kunstenaarschap

kringloop
en de zee vult zich
met het kleinere leven

even
dacht ik dat de aarde
geen kinderen meer te baren had

maar in het geringe vertoevend
was ik vergeten
dat niets niet niets is

ik loste het grijpen
van het levenssediment
mijn hand liep leeg