Netgedichten

netgedicht (nr. 24.177):

Nachtlatijn

Alleen ging hij op pad, floot zich
door het duister, omdat iets in
hem ontstoken was, nog lichter
dan het uitgedoofde avondlicht,
langs wanen, als snoevers in
stijf ornaat, in rusteloos beraad,
op een straatlengte van elkaar.
Gestaag verrees de lust omhoog,
traag luisterend naar z’n geestesoog,
misschien doorgeschoten, dus hij zweeg
in alle talen, alleen met z’n nachtlatijn,
of elk lokaal en kroeg toegankelijk zou zijn,
het leek of alles om hem geslonken was,
voordat hij alle lege glazen geklonken had,
wat deelde in het oordeel, sprak alleen
om bij elke slok te spreken, het vocht
naar de hunkerende lippen zeeg, of gemoed
in de aarden kruik te kweken zou, om in het
eerste licht in andere potten te breken,
in iedere vers aangesneden bocht.