Netgedichten

netgedicht (nr. 23.711):

Spagaat van de tijd

Mijn lief, we zijn lichtjaren zo ver
van elkaar, als polen van de morgenster,
dichtbij als het oude en het nieuwe jaar,
op helderheid gericht, als twee
profielen van een gezicht, tezamen
smelten kleine smarten tot simpel
doel, in beide harten te drinken
van een zeldzame wijn, een volmaakte
dronk, gegist in een rijp festijn.
Overstijgt het angstgevoel,
jezelf te moeten zijn, wat
tevens doel moet zijn, vreemd en
verwant als je de vrijheid claimt,
klonk het moment van overgang, zoals
we onszelf kenden, de klokken te verleiden,
de wijzers van het uurwerk te stoppen,
de pijn te vermijden, en de tijd te
schenden, van onszelf te scheiden,
zonder de natuurwetten te foppen.