Netgedichten

netgedicht (nr. 17.700):

en toen werd het stil

ik zie dagen, eenzaam
en graven
niets dan graven

een straat
die uit het grijze gat kruipt en wijst
naar een glazen brug

plastic water wuivend als zeewier
tot net achter de dode bocht

een stronk
die met haast rechte groeven
knielt tot elk geluid gevangen is

en ik zie vogels, niets dan vogels
vacuüm verpakt

onrustig dromend
wanneer de lucht, zwartgeblakerd,
verandert in een waas

ik zie
hoe deuren dichtvallen

in naadloze maden
en alle woorden aanwezig