Netgedichten

netgedicht (nr. 17.517):

Donker

Zonder twijfel schop ik het raam open
Spring eruit, de diepte in
Hoop ik zachtjes neer te komen
Vallend in jouw armen

Maar je bent er niet
Keihard val ik op de grond
Waar ben je; nu ik je nodig heb?
De duisternis omarmt me
Als een moeder bij haar kind
Kom lekker bij me, fluistert hij
Mijn ziel waakt in mijn verdoofde lichaam
Kom je me helpen, nu het nog kan?
Red je me van de kilte en de duisternis?

wachtend tikt de tijd
nog steeds zonder jou...