Netgedichten

netgedicht (nr. 17.321):

doodstil

't huis kent nu geen klanken meer
geen klaterlachen klautert hoog tot in de nok
om gevangen door 't zolderlicht allengs te bedaren

geen zangen dringen door ontsloten
vensters buitenwaarts om in gezocht duet
met luider merelfluiten of lijsterslaan
de vroege ochtend in te zingen

seizoenen zullen blanke toetsen tot
een dof en okergeel polijsten
het pedaal verbeidt zijn tijd in ruste
ontbloot kan ook 't notenschrift zijn kruis bewaren

't huis waarin hibiscus zijn bloemenkelk al
voor het droog verwelkensuur in
koude achteloosheid vallen laat
steenrode schoonheid doemt tot sterven

in dit huis wonen nu geen klanken meer
verrijst geen nieuwgeboren vraag
verloren kust zijn schuilgehouden hart 't sleetse kleed
elk vaag patroon feilloos betredend, daar
waar zij haar stappen voegde naar zijn maat

wanneer de zon ten afscheid daalt
meldt zich het oude uur waarin
men avondlicht ontsteekt
d'aarde duisterde voor hem
toen 't allerschoonste ogenpaar
voorgoed gesloten bleek