Netgedichten

netgedicht (nr. 9.874):

Eindeloos

Het oude houten hekje kreunt
zijn matig onderhouden luid
als ik hem traag achter me sluit

toch lijkt het of de stilte leunt
tegen bejaard gebogen bomen
die knikkebollend tijd verdromen

ik zie de jaren vaag vergaan
uit vergeten grijs verleden
en in marmer vers gesneden

nadenkend blijf ik even staan
bij hetgeen jouw rustplaats is
maar vind er geen betekenis

voor mij ben jij een vleugje wind
de koestering van de zomerzon
jij bent in al wat nieuw begon

ik hoor je in het lachend grint
zingend in bomen, zelfs het hek
fluistert jouw naam bij mijn vertrek