Netgedichten

netgedicht (nr. 9.773):

opstijgen om te dalen

hijgend rende ik,..

de rand op de top
wachtte op mij
dat voelde zo aan
geen weg terug
naar de grens van 't leven
de afgrond, waar het water
stotend bruiste

gedagzeggend tegen
wie ook, kom maar
spring maar
daar op die plek,
kijkend omlaag
sprak ik de schepper aan

ik schreeuwde
het was mijn verloren kind
ik krijste, het was de oude man
in mij,
en veel daar tussen, tussen, tussen,...

ik dacht in de echo
nog kussen te horen
maar het was de valse hartslag
met hijgende tranen

zweefde al in mijn hoofd
zonder al te vallen
voelde nog wel de aarde
was de hoogste riggel
van de stenen rots

in zwart/wit of minstens grijs
flikkerde de dolgedraaide film
alles als grabbelton voorbij
uitpakken. uitpakken
ja nu.....