maandans

ik open het afgesloten luik
waarachter mijn verdriet ligt opgeslagen
nu ligt hier weerloos voor me
al wat ik niet kon verdragen

waar het eerst complete chaos was
ligt nu - bijna alles - keurig op een rij
ruw stukgeslagen dromen
kapot geluk van jou en mij

ik kijk naar wondermooie scherven
van toen wij samen dansten op de maan
ik voel me kalm, doe rustig aan
voor ik ergens aan wil komen

‘‘t is nooit meer ‘wij’, het is nu ‘ik’’
ik schrik van die gedachte
maar merk verrast: ik kan het aan
het doet wel pijn, maar minder dan ‘k verwachtte

’t verdriet heeft nieuwe kracht gegeven
en ik sorteer de plakjes van ons leven:
‘dit houd ik vast, dit past niet meer’
zo neem ik de draad weer op...
en af en toe dans ik weer even

maandans scherven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 18 stemmen 703