Hartenkreten

hartenkreet (nr. 3.075):

Ik Ben Er

Vanuit mijn vertrouwde omgeving
word ik naar buiten gedreven...
Het lukt ze niet, het duurt al uren
Niet alleen zij, maar ook ik heb wat te verduren...

Ik word inelkaar geperst en,..Auw, ik zit vast
Mijn hoofd en mijn oren, mijn hele bast
Ik kan niet roepen, niet schreeuwen...
maar als ik kon, zou ik gillen:
"gooi me niet voor de leeuwen...

Mijn hart gaat te keer, 150 slagen per minuut
Die van mijn moeder ook, ze wil absoluut
dat ik naar buiten kom, maar ik kan me niet wringen
Ondanks het gekrijs... laat ik me niet dwingen...

Help, ik drijg zowat te stikken
Wat is dat op mijn hoofd, wat zijn ze nu aan't flikken?
Ze zijn aan't sjorren en aan't trekken
Ik zit nu ergens in een tunnel, bij het Bekken...

Uiteindelijk, als ik bijna de moed heb opgegeven
word ik naar buiten getrokken, moet bijna overgeven...
Ik zie er uit als een gevild konijn
Mijn gezicht verwrongen, moet ik hier nu blij mee zijn???

Vanuit het donker, naar het felle licht...
spartel ik met handen en met voeten
voor mijn moedertjes gezicht...
Die kust me alsof ik de mooiste ben
met mijn pimpelpaars gezicht en met mijn
toch wel duidelijke over-gewicht...

Samen hebben we de klus geklaard
en als ik eenmaal ben bedaard
wordt ik in een wieg gelegd
en mag ik rusten, van dat vreselijke gevecht...