Gedicht van een moeder

Toen jij werd geboren
Had ik geen vermoeden
Hoe snel ik jou
heb kunnen baren
Met diezelfde snelheid
Vervlogen jouw
baby-, peuter-, en kleuterjaren

Blauwe ogen straalden als sterren
Keken dwars door je heen
Tot de dag dat het stralen
van die sterren
geleidelijk verdween

Een vreemde angst
beheerste ons dagelijks leven
Jij leek niks meer
na te willen streven
Je straalde meer dood dan leven

Je beleefde geen plezier meer
in het leren
Je leek het onderwijs
de rug te keren
Stampend met beide voeten
Schreeuwend om aandacht
Wie ben ik waarom ben ik geboren
Mam ik ben mezelf verloren

Mijn hart leek als bevroren van angst
Mijn gedachten waren 's nachts het bangst
Wat is mijn kind overkomen
Je had veel bange nare dromen

Geesten met blauwschijnsel omringt
Gebeurtenissen niet te verklaren
Elke nacht prbeerde ik je te bedaren

Ik dacht je door en door te kennen
Toch bleek je anders
We moesten er wel aan wennen
Je was ouder van geest
En rijker van ziel
Die deze wondere wereld
Niet zo beviel

Je dacht dat je was geboren
Om te leren
wat je nog niet wist
Ze hebben zich daarboven
kennelijk vergist

Je leerde jezelf talenten
Maar je werkelijke talent
liet je onbelicht
Door de druk van aanpassen
Bijna gezwicht

Maar omdat ik je moeder ben
Heb ik een net gesponnen
Met informatie
uit velerlei bronnen
Zodat je alsnog
kunt ontplooien
Tot wie je wil zijn

En ik jouw blauwe ogen
weer kan zien stralen
Als een warme zonneschijn
Ondanks de herinnering
van angst en pijn
Je bent mijn dochter
Omdat je dat wilde zijn

Schrijver: A.Snijder, 26 november 2002

Managervanzorgcs.com

Moeder Kinderen Paranormaal/hoogbega

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 23 stemmen 2.314