Een onmogelijke strijd
Je lacht alsof de lucht niks anders is dan blauw
Maar van binnen, zo zie ik in je ogen
Is het niet meer dan diep donkergrauw
Elke behandeling lach je tegemoet
De pijn negerend, alsof het je niks doet
Opscheppen dat het wel meevalt, de pijn
En mij verzekeren dat er ergere dingen in het leven zijn
Twee behandelingen verder na de vorige drie
Je lacht niet meer zoals toen
De pijn wordt alleen maar erger
En je kan er steeds maar niks aan doen
Een maand later, je praat niet meer
Af en toe knijp je in m’n hand
Maar praten doet teveel zeer
Je ziekte heeft je overmand
2 dagen later word ik gebeld
Je bent heengegaan
Je lichaam gaf het op
Je hart kon het niet meer aan
Ze gaven je een jaar
Je hebt er 5 weerstaan
Een onmogelijke strijd
Heb je moeten aangaan
Mijn allergrootste respect
Heb ik voor je gekregen
Het spijt me alleen ontzettend
Dat ik het altijd heb verzwegen
Geplaatst in de categorie: ziekte
omdat ik dit ook in mijn familie
met mijn lievelingsoom meemaak
ik weet precies hoe je je hebt gevoeld
ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik dit gedicht las
ik vind het echt mooi
Ik weet niet over wie je schrijft maar van mij ook groot respect als je zo met je ziek zijn om kan gaan!
En ik weet zeker dat deze persoon ook wist dat jij dit byzonder vond!
ik leef enorm met je mee.
want ons hier thuis is hetzelfde overkomen maar dan met mijn jongste broertje (22 jaar).
hij heeft er zeven jaar voor gevochten tegen een onbekende ziekte.
nu is ie op 13 november overleden.
dit wou ik je even laten weten.
sterkte.
Begrijp precies wat er door je heen gaat,
heb een jaar geleden mijn neefje verloren.
Blijft moeilijk.
Sterkte met je verlies.