Aan een ziekbed
Zwaar bedroefd zat ik die laatste dagen aan je bed
en zag de uren als een eeuwigheid verschuiven
het hoofdkussen had ik verschikt, het deken verlegd
en een schraal licht viel door half-gesloten luiken.
Ik was de troostengel aan je moede zijde
de engel van de goede hoop.
Maar wie was het, die je geloof ontwijdde
en je gevangen hield in de greep der dood?
Ik moest je doodsangst weren
bevrijdende woorden zoeken voor geest en hart
ik hield de boze geesten nog even tegen
terwijl je pijn met een spuitje werd verzacht.
Schaarser werden je woorden, angstiger je blikken
langer en dieper sliep je in...
In 't begin vroeg je me de bloemen te schikken
nu zag je het bezoek met een soort van tegenzin.
Alleen bij snelle stappen die verstilden aan de deur...
raakte je onrustig, je kende die als geen...
kregen je ingevallen wangen weer wat fleur
ach, mijn schat, gelukkig zie ik je nog eens weer.
Hij zat op haar bed,en hield stevig haar handen vast
de medicatie werkt goed, je wordt snel beter...
-Mijn God, ik ben bang dat ik je ooit word tot last.
Hij veegde een traan...en kwam nooit in die kamer weder.
gmail.comGeplaatst in de categorie: ziekte
ziekbed
435
Geef je reactie op deze inzending:
onze Heer Jezus opgedragen heeft aan hen die daartoe geroepen zijn.
U schreef hier een mooie weergave.