Hartenkreten

hartenkreet (nr. 22.787):

Onmenselijk groot verdriet

Ik zag in die twee mooiste ogen
een onmenselijk groot verdriet
de tranen die van haar wangen rolden
vergeet ik heel mijn leven niet

Ze kon het leven zonder hem niet aan
en nu was het liefste haar ontnomen
's morgens ging hij opgewekt de deur uit
om 's avonds nooit meer thuis te komen

Een mens met twee promile achter het stuur
had hem op het asfalt neergesmeten
is er als een haas vandoor gegaan
liet liggen een lichaam, opengereten

Daar stond ze aan zijn graf te huilen
met aan haar hand een kindje klein
die nooit zou weten hoe het geweest is
als zijn papa nog in leven zou zijn

Dan voelde ze dat kleine knuistje in haar hand
een stemmetje dat zei `mama ik ben er toch'
ik zag haar lichaam zachtjes zich ontspannen
toen ze zei `ja mijn schat, jij bent er nog'.