Hartenkreten

hartenkreet (nr. 18.650):

En kust de dood

Gedachten zingen trieste tonen
de zon sluimert zachte stralen
Het ruisen van de zee zo mooi
Maar ik ben aan het verdwalen

Ik zoek een herkenningspunt
Langs roze huisjes en baaien
Maar alles lijkt zo op elkaar
laat mijn geheugen verwaaien

In mijn jurkje van wit linnen
Blote voeten vol met blaren
Tranen die een weg zoeken
In ogen die zo angstig staren

Mijn krullen nat van het zweet
Langzaam begin ik te rennen
op zoek naar alles wat is geweest
Bang om niets meer te herkennen

De stilte lijkt mij te omsluiten
Door schemer wordt ik gevangen
Struikelend, trillend val ik neer
Verstikt in het laatste restje verlangen

Langzaam wordt het donker licht
Bedolven onder een bed van zand
Van al mijn adem en wil ontnomen
En kust de dood mijn verkleumde hand