Gedichten

gedicht (nr. 813):

Samen

Grote knoken vouwen om
de stok met afgesleten knop
krakende knieën knielen op
het bankje vooraan in de kerk
streng maar rechtvaardig, stil
gesloten, alleen niet voor mij.

Mij neem je mee op avontuur
door ouderwets verhalenland
met scheepsjongen op kruistocht
naar een walvis ver in eeuwig ijs.
Je schrijft mijn naam zo mooi als niemand,
schuin, versierd met vaste krullenhand.

Ik zit op schoot en krijg wel tien cent
zakgeld om het snoep te kopen wat niet mag.
Zo veilig met je armen om mij heen en
jou dichtbij wordt het nooit meer.
Dat is nu toen en was van ons en gaf
de zekerheid nooit ben ik meer alleen.