Gedichten

gedicht (nr. 472):

Uitgestapt

Mijn blote voeten lieten stille sporen
in het tapijt van de uitgesleten treden
die ‘k nauwgezet steeds had gemeden
uit angst ‘t rustend duister te verstoren

Vlammend laaide m’n vrezen in gebeden
het stormend bloed stolde zich bevroren
m’n jagende blik zocht wijd en verloren
naar schimmen uit een ontzield verleden

Ik schreeuwde mijn wanhoop uit in nood
bang om gestorven stemmen te horen
wanneer ‘t schemer mij in rouw zou kleden

Maar och, mijn lijden was snel geleden
want toen ik aan ‘t einde licht zag gloren
vond ik daar enkel een vredige dood