inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 2.314):

Ik treur niet, geen tederheid trekt mij aan

Ik treur niet, geen tederheid trekt mij aan
Geen lichaam kan ooit het mijne voelen
Geen ander oor mijn verwarring, mijn onrust
In de sprakeloze plaag van de taal.
Dagelijks en dodelijker verkrampt mijn wereld
In de vreselijke vertakkingen van de pijn.
Ik heb het laatste boek gedragen, van rechts naar links
En met al mijn tekortkomingen veroordeel ik
Wie verbrandt en wie poogt door de leugen.

Want anders niets dan de nederigheid
Dan het voltrekken van de twijfel,
Want anders niets heeft ons bepaald.
Ik laat het licht de duisternis herhalen,
Herrijzen uit de roemloze rust van de rots
En terwijl het schrale water uit de wonden sijpelt
Beluistert de nakende nacht mijn schroevend hart.

Geen entstof heeft mij veranderd
Geen vrijgevig verleden mij bedwelmd. Geen smeulen.
Zoveel werd gescheiden, zoveel kwam terecht.
Ik bemin, ik schrijf en onderga de vriendschap
Maar als een metselaar, vrij en ommuurd
Voltooi ik de tempel waarvan de laatste hoeksteen
Mijn einde zal betekenen. En met datzelfde woord
Al mijn liefde verwoordend, leef ik verder
In de gesel van die zonnetekens waartoe ik behoor.

---------------------------------------------
uit: Mijn Tegenstem gedichten 1966-1973

Schrijver: Hugues C. Pernath
Inzender: E.M., 5 mei 2013


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 6.973

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Petra Hermans
Datum:
5 mei 2013
Email:
worldpoet546live.nl
Het is mooi verwoord. Bijna heldhaftig.
Echter, het werkt op mij als een verdrietige,
eenzame wereld: teleurgesteld in het leven.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)