Gedichten

gedicht (nr. 124):

Seizoenen

Ik sprokkel late stukjes
zomer in fragmenten
geel. De lente laat ik heel.
Het schuchter groen - nog nooit
kon ik wat aarzelt breken.

Jouw geur vleugt onvergeten door het gras.
Weet jij de bomen nog? En nog
waarom het was dat ooit
de herfst begon en onze dromen
met de vogels weken?

Nee, spreek niet van de winter -
het wordt nacht - de winter wacht wel
want de tijd beweegt zich
zonder haast nu
van ons af.

Kom, sluit je ogen en vergeet
voor even alle storm, de kou
en laat het donker aan voorbije dagen
en laat de zon aan wat niet meer zal zijn.
Ik open de gordijnen.

Dan, in het strijklicht van de maan,
herken ik je
en heb ik je
nog even
lief.

Schrijver: Margreet Spoelstra, 8 januari 2002

m.spoelstra

gmx.net

Geplaatst in de categorie: afscheid

afscheid

3.0 met 124 stemmen

47.109

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:: Iris Van de Casteele
Datum:: 20 juli 2005
Email:: cr33467chello.be; Een fijn poëtisch gedicht om meer dan één keer bij stil te staan. De laatste regels neem ik dankbaar mee.

Naam:: Margaux Bekaert
Datum:: 31 januari 2002
Email:: **************; Mooi gedicht, goed gevonden hoe kom je er toch bij ! het gedicht zegt veel, is zacht en emotioneel.

Naam:: Daan de Ligt
Datum:: 9 januari 2002
Email:: dldeligtwanadoo.nl; Prachtig!

Naam:: Abel Staring
Datum:: 9 januari 2002
Email:: abelstaringhotmail.com; Een weemoedig gedicht, met een prachtig ritme, ik wil er niet veel over zeggen. Het raakt me, het verwoordt wat altijd en overal weer met veel pijn geschiedt.

Geef je reactie op deze inzending: