inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.187):

Keramiek

Zware zeeklei ingeklinkerd;
geschept, gekneed, gespoeld.

De strijd van land en water
eindelijk beslecht door
turf, het warme bruine goud
dat voetafdruk en plantenrest en
mensenhand verbindt
tot troostende, behaaglijke warmte.

Het uitgeklede veen blijft achter
en vertelt van dingen, voorbijgegaan
als trage platte schepen.

Vanuit de craquelé coulissen
weeft de tijd haar eigen
onvergankelijk keramiek.

Schrijver: josephine banens
Inzender: wdg, 18 juli 2007


Geplaatst in de categorie: landschap

4.0 met 98 stemmen aantal keer bekeken 9.590

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
meike
Datum:
14 maart 2008
mooi!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)