BIJ EEN ABSTRACTE COMPOSITIE MET ROOD, BLAUW EN GEEL van Piet Mondriaan
Geen mens nee zelfs geen boom
te zien, het groen voorbij, de wereld
weg gekeken, glad getrokken,
geschikt met een gesnoeid palet.
Windstil linnen, elk geruis gestold
in verf, de hang verradend naar dat
diepste evenwicht, de sluimerende
maat van alle dingen. De grote lijnen
trok hij zijwaarts en omhoog,
als volstrekte armen van een boom.
Òf die van ons, na alsmaar rekken
reiken naar elkaar én hemelwaarts –
Inzender: jm, 31 januari 2022
Geplaatst in de categorie: kunst
Deze situatie wordt ook beschreven in het gedicht Piet Pluimers, door Annie M.G. Schmidt.
Merkwaardig. Terwijl het juist
over abstracte kleuren moet gaan:
je kondigt het met veel aplomb aan,
Inge. Bovendien hang je nog erg
aan het figuratieve: de boom en
de armen van de mens. Mondriaan is
doelbewust van de boom 'afgestapt'!