de trein naar kerstmis
het afscheid valt over het perron,
houdt de omarming innig vast
tot een fluitsignaal ons losrukt
en de deur onze lichamen scheidt
mijn ogen spannen zich op achter
gesloten oogleden en een diepe
ademstoot opent ze weer, diep
in de jouwe tekent zich het weerzien
liplezen blijkt nu geen kunst
en gebarentaal hoeft geen uitleg
de trein begint zacht te schuiven
en vertraagt het uitwuiven tot een beeld
nee, geen tranen, even niet denken
mijn blik staart oneindig door de
met kerstsfeer verlichte stad tot
het landschap zwart tegen de ruit hangt
terwijl herinneringen op het bagagerek
tot leven komen hang ik mijn mantel
nog vol van jouw reuk, aan de haak
en nestel mijn wang ertegen
een glimlach begint zijn slaap
Geplaatst in de categorie: kerstmis
Voorstel: maak van 'reuk': geur.