Zwart gat
Tracht te dichten wat ik kan
praat de woorden een complex aan,
ruk de zin uit zijn verband
en geef de teksten op hun kop
Dacht te zwichten dat ik dan
in het donkerste duister verdwaal
de letters knip uit vale krant
gelijk ’n sidderaal
als uit de vingers van m’n toppen
de inkt vloeit over maagd’lijk wit
doorslaand niet te stoppen
want wat is nu eigenlijk dit
gedicht – elke scheur van elke kier
komt tenslotte op bloemetjespapier
Geplaatst in de categorie: literatuur