Dat is hij wel.
Hij plakt de scherven van de geschreven
woorden als brandwonden op zijn
beschaamde lichaam. Hij kijkt niet,
al wil hij nog zo graag.
In een vermagerd verlangen
raakt hij kwijt wat hij behouden
wil. Bang is hij nooit geweest –
kwaad was hij wel. Het waarom is
een vraag die hij liever vermijdt.
Liever houdt hij zich bezig met het
onmisbaar genoegen, een steeds
terugkerende pijn die hem telkens
voorziet van een nieuwe lading
onzekerheden. Krachtig is hij niet –
moedig des te meer.
Uiteindelijk zal hij belanden bij
de keerzijde van de medaille. Hij
zal niet klagen, hij zal niet moeilijk doen en
hij zal evenmin in een opwelling de
stilte doorbreken, want rigoureus is hij niet –
maar een vechter zal hij blijven tot aan
zijn dood.
Geplaatst in de categorie: emoties