GEEN WEEMOED EN GEEN DROEFENIS
Als ik dan hier mijmerend zit
krijg ik een goed gevoel
mijn wensen worden steeds vervuld
mijn gedachten zijn in nevelen gehuld
al dwalend ga ik over bergen heen
ik zie veel rotsen dus veel steen
ik voel ineens daar moet ik heen
het is een panoramapunt, kijk om mij heen
al kijkend zie ik vergezicht
voel een heel intens gedicht
vol weemoed en vol droefenis
vraag me af, waarom dat is
al zoekend staart het licht mij aan
waarom, waarmee is het begaan
ik blijf hier daardoor heel lang staan
hierna kan ik blij weer verdergaan
al zuchtend breekt mijn terugweg aan
ik voel me nog nog steeds niet goed
weet opeens, waarom ik huil
een mens in nood heeft mij gezocht
al tastend kwam zij bij mij uit
al pratend kwam ze los
verdwaald in het grote levensbos
zag ze geen enkele uitweg meer
al dwalend ging ze over bergen heen
ze zag veel rotsen en veel steen
ineens voelde ze aan daar moest ze heen
het was een panoramapunt, ze kijkt nu om zich heen
al kijkend ziet ze vergezicht
ook zij voelt een heel intens gedicht
geen weemoed en geen droefenis
geen vragen meer, zij weet waardoor dat is
Zie ook: http:/www.udingiam.com
Schrijver: HANS UDING, 10 december 2011
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
Het lukt dus weer. Gelukkig maar.