in memoriam
groot waren zij, bonkig,
oprecht en puur
hun verweerde gezichten
vertelden van de natuur
ze waren niet van praten
ze grommelden maar wat
lopend, licht gebogen
langs veld en wallenkant
wisten ze van vogels, vissen
en van de gewassen op het land
met hun knuisten grof en groot
zetten zij het verdwaalde
eendenjong terug in de sloot
in eenvoud sleten ze hun dagen
ze konden niet zonder elkaar
toen de een zijn ogen sloot
viel de ander, het leven zwaar
en binnen de kortste tijd
ging ook hij heen
"voorgoed samen"
dit staat er op hun steen.
*een jeugdherinnering*
Geplaatst in de categorie: individu
Je proeft de liefde tussen deze twee mensen, die zich zo één voelen met de natuur.