- De woeste zee en het meisje -
Een krop in de keel, de fijne stem in stukken
terugdenkend aan al de onwaardige leugens,
de gebroken onwaarheden, de glasklare inzichten.
Mijn opzwellend voelende hart ik vraag het jou..
Waarom sla je hart, waarvoor ga je?
Stijlvol schreed ze in haar lange zwarte kleed
dat spannend om haar sloot, ze miste iets
In haar blik een bevrijdend diep verlangen
haar blote voeten voelen het zand, de schelpen.
In haar hand sandalen, nat en vol met zandkorrels.
Bruine lange haren in het licht van de maneschijn
haar glimlach verried haar, liefde verliet haar even
om daarna weer bij haar te zijn en haar te troosten.
De golf van brandende emoties barstte vol uiteen
haar binnenzee een stille beproeving van gedachten.
Zout, stil, vol bitterheid voelden de slapeloze nachten.
En jij mijn volle helle maan, wilde jij van sterven leven?
Terwijl omringd met sterren de branding jou het vraagt
het kwellen en de pijn heeft jouw emoties uitgevaagd.
Zie het gloren van de toren, vuur en fier rechtop
zoals wanneer het verlangen begint te ontbranden,
mijn verteerd hart dat branden zal, nachten lang
zoete bitterheid, wakkerend 't nakend laatste uur.
"Vuurtoren", riep het meisje en tekende in het zand
een zuiver bloedend hart, klein, bang, als dood,
stervend kloppend in het warm ontloken avondrood.
Ze nam het koude bittere hart en kuste het vaarwel,
de zee zag het zittende meisje, spoelde schuim,
wit schuim dat haar voeten en handen bedekte.
De woeste zee voerde het meisje, het hart met zich mee.
Geplaatst in de categorie: emoties
xxxx